Is onze menselijkheid bedreigd? Of gewoon afgeleid door een voetbalwedstrijd?

Vorige week, in het Franse departement Gard, werd een man met meer dan veertig messteken vermoord. Aboubakar Cissé, in een moskee, op klaarlichte dag. Geen fait divers, maar een feit van pure gruwel. De mediatribunes bleven opvallend stil. De gewoonlijk zo spraakzame commentatoren hadden blijkbaar andere prioriteiten.

Vandaag verplaatsen we ons naar Molenbeek-Saint-Jean, een Brusselse gemeente die al generaties lang bewoond wordt door mensen met een migratieachtergrond, maar die voor sommigen nog steeds een soort vreemde enclave lijkt.

Hooligans uit Brugge trokken zonder enige belemmering door Molenbeek. Alsof ze op weg waren naar een picknick, niet naar een confrontatie. De politie? Die koos voor een contemplatieve houding: toekijken, wachten, en vooral niet ingrijpen.

We stellen ons dan ook de vraag: waarom? Waarom deze passiviteit? Zijn bepaalde wijken minder waard om beschermd te worden? Worden Molenbeekenaars nog steeds niet beschouwd als volwaardige burgers?

Gelukkig, zo lijkt het, is de rust teruggekeerd. De hooligans zijn teruggekeerd naar het Koning Boudewijnstadion, waar de finale van de Beker van België plaatsvindt. Opluchting? Misschien. Maar wat gebeurt er na de match? Worden ze netjes geëvacueerd uit Brussel, of staan we aan de vooravond van een nieuwe provocatie?

Laat ons duidelijk zijn: wij zijn niet uit op paniekzaaierij. Maar we kunnen ook niet zwijgen terwijl sommige politici en partijen ongestoord doorgaan met het verspreiden van stigmatiserende, racistische, seksistische, islamofobe en fascistoïde retoriek.

Als we deze tendensen blijven normaliseren, mogen we er zeker van zijn dat extreemrechts en zijn militanten zich steeds meer gesterkt en ongegeneerd zullen voelen.

De geschiedenis, zo zegt men, herhaalt zich. Op 8 mei 2025 is het exact 80 jaar geleden dat de concentratiekampen werden bevrijd. Een symbolische datum die ons zou moeten herinneren aan de gevaren van haat en onverschilligheid. Maar de werkelijkheid is anders: de collectieve geheugenfunctie lijkt in slaapstand te staan.

Er is werk aan de winkel. In onze organisaties, in onze gezinnen, in onze vriendengroepen. Tijd voor bewustwording, nu het nog kan. Want bij het volgende incident zijn we allemaal getroffen.

Wij veroordelen met kracht deze gebeurtenissen, die een schaduw werpen over deze herdenkingsmaand, waarin Europa zijn bevrijding van het fascisme en nazisme viert.

Wij zullen blijven roepen, zonder ophouden:

Nooit meer.

No pasarán.