Kinderen achtervolgen in het park: heeft België haar veiligheid toevertrouwd aan opgevoerde cowboys?
In het moderne België dachten we dat kinderen veilig waren in parken, en dat de politie getraind was om te beschermen, te luisteren en te de-escaleren. Maar dat was vóór Fabian. Voor het moment waarop een kind van 11 jaar het vierde dodelijke slachtoffer werd in vijf jaar van een politieachtervolging — in een land waar het uniform blijkbaar geleverd wordt met een vrijgeleide voor roekeloos gedrag.
Maandag, rond 17u50, werd Fabian, die met zijn elektrische step reed, in het Elisabethpark in Ganshoren aangereden door een politievoertuig van de zone Brussel-West. Geen straatrace, geen overval, geen gewapend conflict. Een controle. Een kind. Een park. En dan… een dode.
Een step, een park… en loeiende sirenes
Fabian was geen crimineel. Geen voortvluchtige. Hij had geen mes, geen drugs, geen plan om de staat te ondermijnen. Hij had een step. Dat is blijkbaar al genoeg om vandaag opgejaagd te worden. De wet zegt dat je onder de 16 niet op een elektrische step mag rijden, en dat een boete 58 euro bedraagt. Maar volgens sommige agenten lijkt dat vandaag een geldige reden om kinderen te achtervolgen alsof ze in een actiegame zitten.
Wat komt hierna? Drones boven de speeltuinen? Gepantserde voertuigen in de zandbak?
“De orde moet gehandhaafd worden,” zeggen sommigen…
…maar tegen welke prijs? Moeten we onze kinderen straks fluorescerende hesjes aantrekken met “niet doodrijden a.u.b.”?
Simon Sterverlinck, van het collectief Heroes For Zero, is duidelijk ,“Als geweld gerechtvaardigd is, oké, maar dan in de juiste context. Niet in een park. Je jaagt geen kind van 11 jaar op. Laat hem dan maar weglopen.” Zelfs een controleur bij de MIVB zou meer empathie tonen.
En nee, dit was geen toeval. Dit was de vierde dodelijke aanrijding door een politievoertuig in vijf jaar tijd. Hoeveel kinderen moeten er nog sterven voor men beseft dat het hier om een structureel probleem gaat?
Een wake in stilte – en een roep om wakker te worden
Dinsdagavond, exact 24 uur na het drama, verzamelden buren, vrienden en activisten in het Elisabethpark. Een minuut stilte. Bloemen. Tranen. En een gezamenlijke vraag: wie is de volgende?
Pieter Fannes, ook van Heroes For Zero, spreekt over “te veel doden, te veel gewonden, en te weinig verandering.” Hij hekelt de snelheid van politievoertuigen in woonwijken, maar vooral de logica erachter: “Een mentaliteit waarin snelheid belangrijker is dan voorzichtigheid.”
Justitie? Misschien. Vertrouwen? Gebroken.
Het parket vertrouwt het onderzoek toe aan het Comité P. Klinkt goed op papier. In de praktijk is het eerder een manier om de storm uit te zitten. Want het echte probleem ligt dieper, een politiecultuur waarin machtsvertoon het vaak wint van gezond verstand.
De kinderen van Ganshoren kijken voortaan anders naar een politiecombi. Niet met ontzag, maar met angst. En dat, beste beleidsmakers, is het échte schandaal.
Fabian was 11. Hoeveel kinderen moeten er nog sterven voor men inziet dat handhaven niet betekent , over lijken gaan?