Brussel: Gemeenten verhuren hun eigen straten aan Parking.brussels, bewoners betalen het gelag

In Brussel is parkeren niet langer een dienst, maar een businessmodel. En wat voor één. De gedwongen klanten? De bewoners zelf. Een juridische goocheltruc, stilletjes ingevoerd via vage samenwerkingsakkoorden tussen gemeenten en de gewestelijke parkeermaatschappij Parking.brussels, maakt van het publieke domein een melkkoe met parkeermeters.

Want ja, Brusselse gemeenten “stellen hun openbare ruimte ter beschikking” aan Parking.brussels via interne contracten. Lees: ze verhuren hun eigen stoepen en straten aan een instelling die vervolgens bewoners laat betalen om voor hun eigen deur te parkeren. En dit alles… zonder duidelijke wettelijke basis. Geen decreet, geen ordonnantie, geen democratisch debat. Enkel parkeertarieven.

Geen wet, geen probleem?

Het meest hallucinante? Er bestaat géén specifieke wet die expliciet toelaat om bewoners systematisch parkeerkosten aan te rekenen op het openbaar domein. Maar in Brussel geldt soms: als het geld binnenkomt, stellen we de juridische vragen later. Het publieke domein als inkomstenbron, verpakt als mobiliteitsbeleid.

Van stoep naar kasregister

In sommige gemeenten moeten inwoners zelfs betalen voor een tweede bewonerskaart, of voor een tijdelijke bezoekerskaart om hun grootmoeder af te zetten. De tarieven stijgen, de regels veranderen voortdurend, en het klachtenproces is mistig als een ochtend in de Marollen.

Het meest cynische detail: Parking.brussels keert nadien een deel van zijn inkomsten uit… aan diezelfde gemeenten. Een gesloten circuit dus, waarin de overheid tegelijk verhuurder, inningdienst én begunstigde is. Efficiënt? Zeker. Transparant? Mwa.

Een verkapte belasting?

Steeds meer juristen stellen zich vragen: gaat het hier nog om een retributie voor een dienst, of is dit gewoon een verkapte belasting, opgelegd zonder parlementaire goedkeuring? De meningen verschillen, maar de meters blijven tikken. Intussen blijven de bewoners betalen, deels uit onmacht, deels uit berusting. Want wie gaat er in beroep voor 25 euro als je amper een parkeerplek vindt?

Betaal jij straks ook om te wandelen?

Het wordt steeds duidelijker: Brussel evolueert naar een model waarin de toegang tot de stad — zelfs voor bewoners — afhangt van je bankkaart. Vandaag betaal je om stil te staan. Morgen misschien ook om te stappen? Een QR-code op elk zebrapad en een toeslag voor traagwandelaars. Sciencefiction? In Brussel nooit helemaal uit te sluiten.